Proces rekrutacyjny

Obecnie jestem mniej więcej w połowie rekrutacji na stanowisko projektanta stron internetowych w pewnej starachowickiej firmie. Z tego, co udało mi się dowiedzieć od miłej dziewczyny zajmującej biurko sekretarki prezesa, w grze o najwyższą nagrodę (czyli o pracę) zostało zaledwie 5 osób i to ja jestem pośród nich. Nigdy wcześniej nie zaszedłem tak daleko, dlatego czuję się bardzo doceniony i podekscytowany. Nie ma dnia, żebym nie zastanawiał się jak to by było zostać projektantem w dużej firmie i co by wtedy powiedzieli wszyscy ci koledzy, którzy kiedyś dokuczali mi w szkole.

Cóż, większość z dawnych dręczycieli nie skończyła studiów, nadal mieszka z rodzicami i para się jakimiś słabo płatnymi zajęciami. Kilku zostało ojcami w bardzo wczesnym wieku i teraz zaharowują się na śmierć, by utrzymać niezadowoloną żonę i dzieci. Jedynie paru udało się osiągnąć w życiu coś więcej, jednak nimi się akurat nie przejmuję.

Gdy zostanę już projektantem, projektant Starachowice, będę mógł każdemu spotkanemu na ulicy byłemu koledze pokazać środkowy palec i wreszcie poczuć się kimś lepszym od niego. Już się czuję lepszy, jednak mając wymarzoną pracę to już będzie szczyt przewagi nad przeciwnikiem. Oby tylko udało mi się wygrać tę rekrutację!

Trudno mi określić jak wielką radość odczułem, gdy szef zaprosił mnie tydzień temu do swojego gabinetu i poinformował, że w związku z odejściem z pracy jednego z naszych projektantów i zwolnieniem się stanowiska projektanta, to ja zostanę awansowany z asystenta na prawdziwego projektanta. Gdy szedłem na rozmowę z prezesem, byłem święcie przekonany, że idę tylko po to, by odebrać z rąk szefa wymówienie i zacząć powoli żegnać się z zajmowaną posadą. Po co w końcu prezes miał zapraszać na indywidualną rozmowę asystenta projektanta – tylko po to, żeby go zwolnić.

Posadę projektanta obejmuję za niespełna trzy tygodnie, czyli równo miesiąc po złożeniu wymówienia przez osobę poprzednio zajmującą to stanowisko, projektant Białystok. Mimo, że nikomu z kolegów nie powiedziałem, że dostałem awans, informacja o moim sukcesie i tak rozniosła się dość szybko po biurze, a przy moim biurku co chwila zjawia się ktoś, by poklepać mnie po plecach i pogratulować promocji. Na razie nie czuję się jeszcze projektantem, jednak wszystko na pewno się zmieni, gdy za trzy tygodnie przyjdę do pracy i nie usiądę przy tym samym biurku, co zazwyczaj. Z tego, co się orientuję, nasz szef rozpoczął już rekrutację na stanowisko asystenta projektanta, więc za trzy tygodnie w naszym biurze pojawi się nowa osoba, która przejmie ode mnie obowiązki. Już nie mogę się doczekać jak to będzie pracować jako projektant i nie być niczyim chłopcem na posyłki!

W końcu otrzymałem jakiś telefon z zaproszeniem na rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko projektanta! Przyznam, że po trzech tygodniach ciszy zaczynałem się już poważnie martwić brakiem ofert i nawet podejrzewałem wprowadzenie jakichś błędnych danych kontaktowych w moich dokumentach aplikacyjnych. Dane oczywiście były prawidłowe, a zaproszeń do udziału w rekrutacji nadal nie było. Dopiero wczoraj, dwadzieścia dni od rozesłania CV i listów motywacyjnych odezwała się asystentka jednego z prezesów dużej firmy projektowej mieszczącej się w Tychach. Rozmowę kwalifikacyjną przewidziano na następny poniedziałek na godzinę 9.00 rano, więc mam jeszcze trochę czasu na przygotowania.

Z jednej strony jestem podekscytowany zbliżającym się spotkaniem rekrutacyjnym, jednak z drugiej mam świadomość, że mało komu udaje się otrzymać propozycję zatrudnienia już po pierwszym procesie rekrutacyjnym. Pójdę na to spotkanie, bo co mam zrobić, jednak nie nastawiam się na nie jakoś szczególnie. Mam jedynie nadzieję, że wczorajszy telefon był pierwszym z wielu, jakie otrzymam w ciągu nadchodzących dni. Łącznie wysłałem dwanaście podań o pracę, dlatego wydaje mi się, że powinienem otrzymać przynajmniej sześć zaproszeń na indywidualne rozmowy. Nie jestem najgorszym kandydatem na projektanta z możliwych, projektant Tychy. W końcu mam wykształcenie wyższe i jako takie doświadczenie zawodowe. Na pewno na oferty pracy odpowiedziało wiele osób o gorszych predyspozycjach ode mnie. Mój kuzyn, gdy poszukiwał pracy projektanta ofertę pracy dostał już po miesiącu od wysłania pierwszego CV. Chciałbym osiągnąć podobny wynik.

Od tygodnia wydzwaniam po wszystkich biurach projektowych w Opolu w poszukiwaniu osoby, która na okres wakacyjny zgodzi się mnie przyjąć na trzymiesięczne, bezpłatne praktyki, które mam zamiar wpisać do swojego CV. Już dawno temu postanowiłem, że pracę w zawodzie projektanta odnajdę najszybciej jak się da, a żeby to osiągnąć, jeszcze w trakcie studiów muszę zebrać jakieś doświadczenie zawodowe, które po uzyskaniu tytułu magistra pozwoli mi zareklamować się na rozmowie kwalifikacyjnej.

Od tego ciągłego dzwonienia zaczyna mnie już boleć ucho, a do tej pory żaden właściciel firmy nie zgodził się na moją prośbę odbycia praktyk zawodowych. Nie wiem o co chodzi tym wszystkim projektantom – oferuję im darmowe ręce do pracy na okres trzech miesięcy, a oni nie chcą słyszeć o moim zatrudnieniu, projektant Opole. Coś tu jest nie halo, projektant Opole.

Jeśli przez kolejny tydzień nie uda mi się znaleźć pracodawcy, chyba skończę z dzwonieniem i zacznę indywidualne wycieczki do poszczególnych biur. Wiadomo, że dzięki osobistym rozmowom da się załatwić o wiele więcej, niż przez telefon, dlatego bardzo liczę na ten sposób poszukiwań. Jeśli i to nie przyniesie oczekiwanych skutków to nie mam pomysłu co robić dalej. Może zapytać rodziców i znajomych czy nie znają kogoś, u kogo mógłbym za darmo popracować przez wakacje. Mam nadzieję, że do takich pytań nie dojdzie i już w nadchodzącym tygodniu zorganizuję sobie praktyki.

Jestem przeogromnie ciekawa jak mojej koleżance, Jolce, poszedł proces rekrutacyjny na stanowisko projektantki w biurze projektowym i jak udało jej się zakwalifikować do ostatniego etapu. Sama mam przed sobą rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko projektanta, projektant Warszawa, dlatego chciałabym się do niej jak najlepiej przygotować, nawet jeśli oznacza to dokładne wypytanie Jolki co robiła i co mówiła na rozmowie kwalifikacyjnej, że pracodawca zaakceptował jej udział w ostatnim etapie.

Nie będę ukrywała, że praca projektanta w warszawskim biurze projektowym jest dla mnie najważniejszą sprawą. Na studia architektoniczne poszłam po to, by zostać właśnie projektantem i mam zamiar zrealizować swój cel możliwie jak najszybciej. To „jak najszybciej” oznacza podejmowanie wszelkich możliwych akcji i przedsięwzięć, nawet tych nie do końca mi pasujących.

Z Jolką nie widziałam się od dwóch lat, czyli od chwili ukończenia przez nas studiów. Na studiach miałyśmy do siebie stosunek dość obojętny – ani ja za nią zbytnio nie przepadałam, ani ona nie pałała do mnie miłością, dlatego zazwyczaj schodziłyśmy sobie z drogi i starałyśmy się nie wchodzić w paradę. Obie ceniłyśmy sobie spokój, dlatego nie chciałyśmy wchodzić w otwarte konflikty – po co się denerwować i psuć sobie humor kłótniami na studiach? Byłyśmy dorosłe i dorośle chciałyśmy się zachowywać.

Teraz, w obliczu chęci porozmawiania z Jolką o jej procesie rekrutacyjnym, muszę schować dumę w kieszeń i iść po pomoc do nielubianej koleżanki. Nie wiem czy powie mi cokolwiek na temat rekrutacji, ale muszę spróbować. W końcu postanowiłam sobie, że dla pracy projektanta zrobię wszystko.